Tot haar 34e was Marjolein slechtziend door vroeggeboorte. Met haar kleine beetje zicht kon ze zich op straat en in het openbaar vervoer aardig redden. Maar dat veranderde toen ze bijna zes jaar geleden blind werd. ‘Als ik wilde oversteken voelde ik me zo kwetsbaar.’
Bang in het donker
‘Mijn ogen gingen steeds meer pijn doen, waarschijnlijk door acuut glaucoom,’ vertelt Marjolein. ‘En wel zo erg dat ze moesten worden vervangen door twee kunstogen. Dat maakte me volledig blind. Ik verloor mijn laatste restje zicht en mijn grootste angst werd werkelijkheid. Ik moest verder leven in het donker, terwijl ik ook bang ben in het donker.’
Kwetsbaar
‘Vanaf dat moment vond ik het heel eng om over straat te gaan. Ik had geen flauw idee van wat de andere weggebruikers deden. Als ik wilde oversteken en ik hoorde al die auto’s voorbij zoeven, voelde ik me zo kwetsbaar. Zouden ze voor mij stoppen of niet? Ik heb toen ook nare situaties meegemaakt. Eén keer ben ik zelfs midden op de weg tussen het rijdend verkeer terecht gekomen.’
Mobiliteitstraining
‘Maar ik kon ook niet toegeven aan mijn angst en thuis blijven. Mijn zoon en dochter hadden mij bijvoorbeeld nodig, ik wilde ze zelf naar school brengen. Ik ben toen opnieuw een mobiliteitstraining gaan volgen bij Bartiméus. Daar heb ik nieuwe vaardigheden opgedaan, waardoor ik weer beter op pad durf te gaan.’
Focus op luisteren
‘Mijn mobiliteitstrainer Ronald wees mij erop dat ik nog altijd mijn weg probeerde te vinden als iemand die slechtziend is en nog een beetje zicht heeft. Ik heb moeten leren om dat los te laten en me te bewegen als iemand die blind is. Om te vertrouwen op voelen met mijn taststok en op luisteren. Als ik de ingang van het station zoek, luister ik nu bijvoorbeeld waar ik de trein hoor.’
Spannend
‘Toch blijf ik het spannend vinden om op weg te gaan. Ik probeer het als een avontuur te zien, maar dat lukt niet altijd. Soms is het gewoon eng en gevaarlijk. Laatst reed er plotseling een auto vlak voor me langs de stoep op. Ik schrok enorm en riep naar de bestuurder, maar die reageerde niet. Ik weet dan niet wat er gebeurt en kan het gevaar niet inschatten. Gelukkig beschermde mijn geleidehond Igor me en door mijn training wist ik hoe ik rustig kon blijven. Maar thuis zat ik te trillen op de bank en kwam alle spanning eruit.’
Meer begrip
‘Na zo’n heftige ervaring vind ik het moeilijk om weer naar buiten te gaan. Mijn man Marcel moedigt me dan aan om toch die stap te zetten. Het laat ook zien hoe belangrijk het is dat er meer begrip komt voor de problemen waar mensen met een visuele beperking op straat mee te maken hebben. Daarom vind ik het heel goed dat het Bartiméus Fonds zich hier voor inzet. Het zou geweldig zijn als stoepen en geleidelijnen altijd vrij zijn van obstakels, ik altijd voorrang krijg bij het oversteken en ik altijd iemand kan vinden die ik om hulp kan vragen.‘
