Blog:

Op stap in het donker

De eerste keer oversteken nadat ik blind was geworden vergeet ik nooit meer. Ik stond bij een zebrapad en hoorde auto’s voorbij rijden. Automatisch keek ik naar links, naar rechts en weer naar links. Ik realiseerde me dat dit stekeblind totaal geen zin had. Ik moest toch een keer oversteken. En dus stak ik mijn stok naar voren en luisterde of de auto’s gingen stoppen. Ik haalde diep adem en daar ging ik. Op het tussenstukje aangekomen hoorde ik voor me een auto langs rijden en achter me een trolleybus. Wat voelde ik me kwetsbaar. Wat was ik blij toen ik weer veilig thuis was.

Tips in het verkeer

Op dit soort momenten kun je me helpen door even te vragen of ik hulp nodig heb bij het oversteken. Maar pak me niet ongevraagd vast. Daar kan ik van schrikken, want ik zie het niet aankomen. Je kunt wel vragen: ‘Zal ik je arm even vasthouden of vind je het fijn om mijn schouder even vast te pakken?’. Als verkeersdeelnemer help je me natuurlijk enorm door te stoppen als ik mijn stok duidelijk zichtbaar voor me op het trottoir plaats. Dat is het teken dat ik ga oversteken. Wanneer ik inschat dat het veilig is, houd ik mijn stok horizontaal. Vervolgens doe ik een paar stappen en breng de stok weer naar beneden om te voelen waar de trottoirband aan de overkant van de weg is. Wist je overigens dat je ook echt verplicht bent te stoppen voor de witte stok en dat je een boete kunt krijgen als je het niet doet?

Inmiddels voel ik me wel zekerder tijdens het oversteken. Maar ontspannen wordt het nooit. Op straat lopen blijft spannend. Het gaat gelukkig wel steeds beter. Tijdens de mobiliteitstraining leerde ik als blinde lopen en niet meer als een slechtziende. Een eyeopener. Het verbaasde me dat ik het niet confronterend vond. Maar juist handig. Zo leerde ik me te oriënteren op geluiden en bijvoorbeeld dat wanneer je meer wind voelt dat het dan open is en je bijvoorbeeld voorbij een huizenblok bent.

Ik leer steeds beter met de taststok lopen. Inmiddels hang ik steeds minder vaak met mijn stok in de struikjes. Zit mijn stok minder vaak vast in een hek en verdwijnt de punt van de stok minder vaak in een putje.

Tip in het openbaar vervoer

Hoewel mijn relatie met mijn witte stok de afgelopen jaren is verbeterd kan dit natuurlijk nooit op tegen de relatie met mijn zwarte geleidehond. Ik vind het zo knap dat mijn geleidehond Harvey zich zo goed heeft aangepast aan de nieuwe situatie. Op bekende routes liepen we weer net zo snel als vanouds. Toen op het station de buschauffeur de bus op een verkeerde plek had neergezet belandden Harvey en ik na het uitstappen op de weg midden tussen de bussen. Harvey begeleidde me veilig naar de stoep. Mijn held. En als er dan ook iemand is die me erop attendeert dat de situatie veranderd is,  is dat natuurlijk helemaal top.

Inmiddels mag Harvey bij ons thuis van zijn welverdiende pensioen genieten. En heeft Igor het geleidewerk stokje van Harvey overgenomen. Igor en ik worden steeds meer een team. Hij begeleidt me zo goed. En beschermt me ook wanneer dit nodig is.

En dan nog deze tips

In een ideale wereld zijn stoepen en geleidelijnen altijd vrij van obstakels. Is er altijd iemand aan wie ik hulp kan vragen en krijg ik altijd voorrang bij het oversteken. En vind ik het nooit meer spannend om stekeblind op pad te gaan.

Lees ook …

Eerder schreef Marjolein een blog over wat haar gelukkig maakt: ‘Ook al ben ik blind, ondanks alles heb ik een prachtig leven.’ Je leest ‘m hier.