Blog:

Wolters zoektocht naar werk liep stuk op regelgeving

Ongeveer zeven jaar geleden stond mijn hele leven op zijn kop. Mijn zicht was binnen een paar jaar voor meer dan 80 procent verslechterd. Ik kwam thuis te zitten. Een jaar later werd ik volledig arbeidsongeschikt verklaard. In eerste instantie was ik vooral opgelucht. Mijn laatste twee jaar in het werkzame leven waren super zwaar geweest. Ik had proberen te presteren als ieder ander. Ik was onbewust vreselijk over mijn grenzen gegaan, en nu hoefde ik niet meer. Ik stortte totaal in. Ik was behoorlijk overspannen.

Rouwproces

Ik ben in die tijd door een rouwproces heen gegaan. Dat klinkt misschien wat overdreven. Ik was toch niemand verloren? Toch wel! Ik was mezelf verloren. Ik wist niet meer wie ik was. Ik had als kind maar één droom. Ik wilde meester worden. En daar ben ik vol voor gegaan. In 2010 was ik Meester Wolter. Dat was mijn identiteit geworden. Ik moest opnieuw op zoek gaan naar wie ik was, wat ik wilde en wat ik nog kon!

Weer geloven in mijzelf

Na twee jaar thuis te hebben gezeten ben ik op zoek gegaan naar vrijwilligerswerk. Ik heb ongeveer twee jaar als vrijwilliger gewerkt op een basisschool. Ik kreeg daar erg veel ruimte om dat te doen waar ik goed in ben, en al het andere hoefde ik niet te doen. Ik bloeide helemaal op. Het werken met de kinderen: het verhalen vertellen, het motiveren, het bijsturen, het geinen. Ik kreeg er enorm veel energie van. Ik ging weer geloven in mijzelf!

Op zoek naar betaald werk

Na twee jaar ben ik gestopt op die basisschool en besloot ik op zoek te gaan naar betaald werk. Ik had alle vertrouwen in een goede afloop. Ik had de afgelopen jaren met mijn handicap leren omgaan en ik had gemerkt wat een mooie talenten ik heb om in te zetten in een baan. Ik heb alles gedaan om aan het werk te raken: ik heb me ingeschreven bij een detacheringsbureau, ik heb sociale media gebruikt en ik heb een interview gegeven voor AD. Ik kreeg enorm veel reacties. Veel mensen wilden me graag helpen. Dat was enorm bemoedigend!

Bureaucratie

Ik liep alleen ook aan tegen enorm veel bureaucratie. Om te proberen aan het werk te raken moest ik de zekerheid van een uitkering op het spel zetten, zonder dat ik de garantie kreeg dat, mocht ik het werken niet volhouden, weer terug kon vallen op een uitkering. Financieel zou ik bovendien minder verdienen, dan wat ik als vrijwilliger zou mogen verdienen. En dat is een zeer kwalijke zaak. Dat is erg demotiverend voor jongeren met een visuele handicap die nog op school zitten. ‘Waarom zou ik mijn best doen op school?’ ‘Ik kom toch niet aan het werk!’ En als het me lukt om een paar dagen in de week te werken, naast mijn uitkering, dan moet ik meer dan 70 procent van mijn uitkering inleveren! Als beloning voor de inzet om met een handicap het maximale uit mijzelf te halen! En nee, geld is niet het belangrijkste in de wereld, maar je wilt wel serieus genomen worden.

Ga ik nog aan het werk komen?

Ik heb voorlopig mijn plannen om weer aan het werk te gaan in de ijskast gezet. Anders dan vijf jaar geleden heb ik geen baan nodig om mijn identiteit aan te ontleden. Ik ben gewoon Wolter. Echtgenoot van de mooiste vrouw van Waddinxveen. Vader van drie prachtige kinderen. Dat is voor mij het enige wat er echt toe doet: een lieve vader zijn, die oog heeft (al zijn het dan hele slechte ogen…) voor zijn kinderen, een man die ’s nachts nog puf heeft om een voetenbadje te maken voor zijn vrouw. En of ik nog aan het werk ga komen? Ik blijf openstaan voor datgene wat God op mijn pad brengt!

Lees ook …

Eerder schreef Wolter een blog over hoe lastig het is om online te bestellen als je slechtziend bent. Je leest hem hier.

Wie is Wolter