Ik merkte voor het eerst iets bij het autorijden. Fred reed anders, hij had een afwijking naar links. Maar ik kon de vinger er niet op leggen. Daarna ging het snel. Binnen twee weken leek het of hij door een mist keek. Fred ging naar de huisarts, maar we maakten ons niet echt zorgen.

Foute boel

De huisarts verwees Fred door naar een oogarts. Nog steeds waren we niet heel ongerust. We zijn ook niet van die types die bij alles elkaars hand vasthouden. Dus hij ging met een vriend, die reed hem naar de afspraak toe. Ik grapte nog: boven de vijftig, je hebt vast staar! Maar het was foute boel. Fred belde me en ik hoorde aan zijn stem dat het niet goed zat. Hij vroeg me om direct naar het ziekenhuis te komen. Daar hoorde ik dat hij glaucoom heeft, een oogziekte waarbij de oogzenuw beschadigt door een verhoogde oogdruk in de oogbol. Zijn gezichtsvermogen was nog maar vijftien procent en ging niet meer beter worden. Dat kwam hard aan, ik ben nog nooit zó erg geschrokken.

Paniek

Wat nu, dacht ik. Wat gaat er allemaal veranderen? Fred werkte als freelance journalist. Kon hij daar nog wel mee doorgaan? Zou ik hem nog wel alleen kunnen laten? Al snel kwam hij thuis te zitten en kon niets. Dat was moeilijk voor ons allebei. We moesten verder, maar hoe? Ik zag het soms niet meer zitten, dan werd ik angstig en raakte in paniek. Fred was niet meer de vrije, onafhankelijke en zelfverzekerde man die hij was, en onze toekomst was onzeker. Alles wat normaal was, was dat niet meer. Ons hele leven stond op z’n kop en leek wel gereset.